Bij mijn weten is dit de tweede plaat van het Deens-Zweedse gezelschap dat zijn naam leende van de godheid Brage, in nogal wat sagen de verantwoordelijke voor dingen die het leven draaglijk maken, zoals muziek en dans. Het kwartet draait in grote mate rond de composities van nyckelharpaspeler Perry Stenbäck, een man die vorig jaar nog gelauwerd werd door de Deense muzikantenvereniging, al is hij, als enige van het kwartet, een Zweed. Wél Deens, maar net zo goed open van geest en ontvankelijk voor iinvloeden van buitenaf, zijn drumster Christine Dueholm, bassist Jesper Frost Bykking en jongste aanwinst Kristian Bygaard, die met zijn pianospel een lichte jazzy gospeltoets weet aan te brengen in de voor het overige -en dit is géén verwijt- redelijk traditioneel folky klinkende sound van Bragr. Die leerden we een tijdje geleden kennen via “Danmarkar’n”, toen nog als trio en we hielden wel van de bijzondere aanpak van de band, die nu dus haar toevlucht nam tot de gruwel van de live-plaat om zich voor de tweede keer te uiten.

Ik zeg “gruwel”, omdat ik in de loop der tijden iets teveel folkconcerten heb meegemaakt, waar mensen zich geroepen voelen om te laten merken hoe goed ze de muziek wel vinden, maar dat tegelijk doen door consequent buiten de maat te klappen. Het zal wel aan mij liggen, maar ik krijg al koude rillingen bij de gedachte alleen al. Hoe dan ook, het viertal trok naar het historische kasteel Engelsholm om deze plaat op te nemen en trapt die af met “Surgubben”, wat zoveel betekent als “oude knorpot”, waardoor ik mij meteen persoonlijk aangesproken voel: het is een luchtig instrumentaaltje, maarmee de band laat horen wat de luisteraar verder kan verwachten: een mix van traditionele folk met toefjes jazz en een bij momenten potig klinkende ritmesectie. Met het duo “Trall/Kong Humble” bakenen ze meteen een ander aspect van hun programma af: volkse dansen, die vroeger, toen er nog geen begeleidende instrumenten waren, gewoon gezongen werden (“trall”). In “Dovretrollet” etaleren de muzikanten hun jazz-wortels en evoceren ze het ontwaken van een ogenschijnlijk rustig gebergte, dat tot leven komt onder een gigantisch onweer.

“Svanen” is een heel rustig walsje, geïnspireerd door de naam van de voormalige Deense ambassadeur in Tokyo, “Polska efter Gelotte” heeft een titel die helemaal voor zich spreekt, als je weet wie fiddler Wilhelm Gelotte was. Dat nummer krijgt een beetje een vervolg in “Hommage till en spelman”, dat geschreven werd door Torbjörn Näsbom, zelf een groot fiddler en opgedragen is aan alle vakgenoten. Hoogtepunt van de plaat is, voor mij althans, “Hornfiffen”, een Deense traditional die je maar een keer moet horen om te weten dat-ie ook bij ons gespeeld werd. Ook het publiek schijnt het nummer te kennen, want het heeft maar één uitnodiging van Christine nodig om te gaan klappen, zij het helaas lang niet altijd IN de maat, zeker niet wanneer het nummer sneller en sneller gespeeld wordt. Maar dat de mensen zich amuseerden, is wel duidelijk: er volgt een bisnummer in de vorm van “Vintertur”, dat inderdaad zijn naam ontleent aan het Zwitserse stadje met de gelijkluidende naam. Op die manier wordt het al met al nog een leuke live-plaat, die me nochtans vooral benieuwd maakt naar de volgende studio-inspanning van dit hoogst interessante kwartet.

(Dani Heyvaert)